یا لطیف

در
کاخ یزید که سخن گفت مردم متحیر گوش می دادند ... آیا علی (ع) زنده شده
است؟! صدا ، صدای زینب (س) و سخن ها با تمام زیبایی ها و شجاعت وصلابت
هایش سخنهای علی(ع) است.زینب جان تیغ کلامت اولین شمشیری بود که به خون
خواهی حسین (ع) برخاست.

امام
سجاد(ع) در حق شما فرمودند: «ای عمه! شما الحمدلله بانوی دانشمندی هستید
که تعلیم ندیده ، وبانوی فهمیده ای هستی که بشری تو را تفهیم ننموده است.»
و در مجلس یزید اینگونه فرمودی :

«به
خدا قسم ای یزید ،هر چه کردی بازگشت آن به سوی خودت خواهد بود، چرا که تو
جز پوست خود نشکافتی و جز گوشت خود ندریدی.ای یزید! در آن روز که خداوند
بدنهای پاک شهیدانمان را حاضر می کند تا حقوق خود را از ستمگر بستاند ، تو
بر رسول خدا (ص) وارد خواهی شد ، اما می دانی در چه حالی؟ در حالی که خون
عزیزان او را ریخته و حرمت ذریه اورا از بین برده ای. آری ای یزید! از این
پیروزی ظاهری که به دست آورده ای ، غرق شادی مشو ، و آن عزیزان را در
کربلا به خاک و خون کشیده ای ، مغلوب و مرده مپندار. که خداوند می فرماید
:« کسانی را که در راه خدا شهیدشده اند مرده مپندارید. بلکه آنان نزد خدای
خود روزی می خورند. آل عمران/آیه 169»

دعا کن ما نیز مسافرکاروانی شویم که قافله سالارش توی ...

مگر شما در راه برادر من زحمت نمی کشید؟!

همسر
شهید برونسی در خاطره ای می گوید: یک بار شهید برونسی خاطره ای برایم
تعریف کرده ، گفت : «کنار یکی از زاغه های مهمات سخت مشغول کار بودیم.تو
جعبه های مخصوص ، مهمات می گذاشتیم و درش را می بستیم. یکدفعه چشمم افتاد
به یک خانم محجبه با چادر مشکی! داشت پا به پای ما توی جعبه مهمات می
گذاشت. پیش خودم فکر کردم : حتما از این زنهایی است که می آیند جبهه. به
بچه ها نگاه کردم. مشغول کارشان بودند و بی تفاوت می رفتند و می آمدند.
انگار اصلا آن زن را نمی دیدند قضیه عجیب برایم سوال شده بود. موضوع، عادی
به نظر نمی رسید. کنجکاو شدم بفهمم جریان چیست.رفتم نزدیکتر تا رعایت ادب
شده باشد.

سینه
ای صاف کردم و خیلی با احتیاط گفتم : خانم، جایی که ما مردها هستیم ، شما
نباید زحمت بکشین. رویش طرف من نبود ، به تمام قد ایستاد و فرمود:« مگر
شما در راه برادر من زحمت نمی کشید ؟!» یک آن یاد امام حسین(ع) افتادم و
اشک تو چشمانم حلقه زد. واقعا خدا به من لطف کرد که سریع موضوع را گرفتم و
فهمیدم جریان چیست. بی اختیار شده بودم و نمیتوانستم چه بگویم.

آن خانم ، همان طور که روش آن طرف بود فرمود :« هر کس که یاور ما باشد ، البته ما هم یاری اش می کنیم.»

 ذکر نیزه

و صبر کن و صبر تو مگر به مدد الهی و به خاطر خدا نیست ؛ و بر آنها اندوهگین مباش و از مکر هایی که می کنند ، قلبت آزرده نباشد!

آیه 127/سوره نحل

 از زبان دوست

امام حسین (ع) : بپرهیز از ظلم و آزار رساندن نسبت به کسی که یاوری غیر از خداوند متعال نمی یابد

یا لطیف

کلمه رقیه ، در اصل ارتقاء به معنی «صعود به طرف بالا و ترقی»است.

رقیه
(س) دختر خورشید است..... رقیه (س) از تبار نور و از جنس آبی آسمان
است.رقیه، رقیه است.رقیه(س) جلوه دیگری از شکوه و عظمت حماسه عاشوراست.
وحضور این کودک خردسال در متن نهضت سرخ حسینی بی هیچ شک و شبهه ای اتفاقی
ساده و ناچیز نبوده است ، چنانکه هر یک از کسانی که در واقعه نینوا حضور
داشتند ، چون نیک بنگریم ، حامل پیامی شگرف و شگفت بوده اند. دل تنگ خود
معجزه میکند. دل تنگ دلدار را به دلداده می رساند ... تو از آن لحظه که
زینب را به خیمه برد ، او را ندیده ای ... معنای دلتنگی را تو و زینب خوب
می دانید ، هر دو دل تنگید ، اما چه می شود کرد که حسین (ع) با اشاره
مسیحایی اش فقط قلب زینب را از ایستادن و نتپیدن ایمن کرد و دل تنگ تو بعد
از آنکه با دیدار پدر و شانه کردن زلفهای خون آلودش آرام نگرفت ، ایستاد و
تو را به پدر ملحق کرد. دل تنگ اینگونه دلداده را به دلدار می رساند!!

فرهنگ حسینی

سال
74 بود فصل پاییز، که در منطقه عملیاتوالفجر یک در فکه ، میدان مین ها را
می گشتیم تا جا های مشکوک را پیداکنیم.  بعد از کانالی که برای مقابله با
حمله بچه ها زده بودند. میدان مین وسیعی قرار داشت. با صحنه ای عجیب روبرو
شدیم. اول فکر کردیم لباس یا پارچه ای است که باد آورده ، ولی جلوتر که
رفتیم متوجه شدیم شهیدی است که ظاهرا برای عبور نیروها از میان سیم های
خاردار ، خود را روی آن انداخته است تا بقیه به سلامت بگذرند.بند بند
استخوان های بدن داخل لباس قرار داشت و در غربتی دوازده ساله روی سیم
خاردار دراز کشیده بود. دوازده سال انتظاری که معبر میدان مین را هم به ما
نشان می داد. فهمیدیم که لشکر عاشورا در این محدوده عملیات کرده است.

ذکر نیزه

آیا با کسی که با خشونت رفتار میکنید که در زیبای خلق شده و در دفاع از خود نمی تواند حق خود را بیان کند؟!

آیه 18/سوره زخرف

از زبان دوست

امام
حسین(ع): هر کس خداوند متعال را با صداقت و خلوص ، عبادت و پرستش نماید ؛
خدای متعال اورا به بهترین آرزوهایش می رساند و امور زندگیش را تامین می
کند.

سلام به همه عزادار های حسینی

طبق هر سال هر شب این دهه به روز هستم

انشا الله بتونم باهمه قوا در خدمت باشم

یا لطیف

روایت
می گوید که آن حضرت در هر غروب پنج شنبه به زیارت فرزند شهیدش حسین (ع) می
آید و از ذکر مصیبتش چنان آهی بر می آورد که هر که دی دارد، دلش میگیرد؛ و
هر که بی دل است رنجور میگردد.

مادر ! تو خود مرا در عزای حسین ات یاری کن.

یا فاطمه الزهرا (س) مددی !!!

آنطوان
بارا (مسیحی): اگر حسین(ع) ار آن ما بود، در هر سرزمینی برای او بیرقی می
افراشنیم و در هر روستایی برای او منبری بر پا می نمودیم و مردم را با نام
حسین(ع) به مسیحییت فرا می خواندیم.

سیم حیات

علم را به رودخانه میبرند تا تطهیر کنند.

محرم است و باید بار دیگر سیاه پوشید و علم را سیاه پوشاند و کفن کرد.

عاشورا جراحتی همیشه تازه است و هر سال این روز ها که می رسد باز به خون می افتد.

از
در و دیوار ها می توان فهمید که پیر است و سرد و گرم چشیده .... قرن هاست
که این روز ها وقتی جراحت عاشورا تازه مبی شود، آینه داران عباس(ع ) علم
را برداشته اند و به سوی رودخانه، کوچه ها را طی کرده اند و از گذر ها
گذشته اند تا به آب برسند.

شهید سید مرتضی آوینی

عنایت فاطمی (س)

در
یکی از عملیات های آبی پاهایم مثل دوتا چوب خشک، دردناک شده بود. در چنین
مواقعی می بایست به پشت دراز می کشیدیم و پاهایمان را آرام آرام حرکت می
دادیم. ولی چون در دومتری کمین عراقی ها بودیم دستم را لای دندان گرفتم.
برگشتم و با ایما و اشاره به حاجی فهماندم چه شده است.نگاهش گفت: «می دونی
که اینطور وقتها چه کار بکنی...» می دانستم، باید بی صدا می رفتم زیر آب.
بعد جنازه می آمدم روی آب. سرم را زیر آب کردم.چشم هایم را بستم .توی دلم
گفتم " یا فاطمه زهرا (س) " ، و گذاشتم آب برود توی دهانم. اما اتفاق
عجیبی افتاد : پاهایم گرم شد، آمدم روی آب.

روضه مادر

نشسته
بود پشت من روی موتور.دو شب مانده بود به عملیات کربلای چهار و می خواست
با دوستانش خداحافظی کند.یکدفعه دستش را روی شانه ام گذاشت و گفت: حسین!
برایم روضه بخوان.گفتم: روضه؟! حسین جان پشت موتور که جای روضه خواندن
نیست، بگذار برای بعد. بد جوری جوابم را داد: اگر در عملیات شهید شدم، به
خانم زهرا (س) بگویم همه جا برایت گریه کردم. سلامی به بی بی فاطمه(س)
دادم و دو بیت شعر خواندم.

به
حدی بلند گریه می کرد کهمن به وجود صدای بلند و دلخراش موتور به راحتی
صدای ناله هایش را می شنیدم. هنوز چند متر مانده بود به دوستانش برسیم.
گفت: نگهدار!

پیاده شد ، کمی قدم زد و صورتش را شست.

بین بچه ها رفت، چهره اش لبریز از خنده بود. گویی ای گونه ها هیچ وقت معبر اشکهایش نبوده...

ذکرنیزه

خدا
نور آسمان ها و زمین است. داستان نورش به مشکاتی ماند که در آن روشنی و
چراغی باشد و آن چراغ در میان شیشه ی که تلائلو آمن گویی ستاره
ایست.درخشان و روشن از درخت مبارک زیتون که با آنکه شرقی و غربی نیست شرق
و غرب جهان بدان فروزان است و بی آنکه آتشی بیفروزد خود به خود جهانرا
روشنی بخشد که پرتو آن نور بر روی ور قرار گرفته و خدا هر که را خواهد به
نور خود هدایت کند.و این مثل ها را خدا برای مردم (هوشمند) میزند و خدا به
همه امور داناست.

(آیه 35/سوره نور)

 یا لطیف

ورود به کربلا روضه ای دیگر گونه است.

ورود به کربلا سری در خاک پنهان دارد و معشوقی در آسمان.

ورود به کربلا حر را دارد که با سپاهیانش در روبروی محل برپایی خیمه های حسین (ع) منزل می نماید.

فکر
میکنم که حر کم کم عطر حسین (ع) را حس میکند.هر که عطر حسین (ع) را حس
میکند یا اشک میریزد یا آه سر میدهد یا مثل حر ، تسلیم آقا می شود.

آقا آنقدر مهربان است که مطمئنم برای ما دلتنگی میکند وقتی ما از موعد دلتنگی هامان برای ارباب گذشته باشد.

با
انگشت دیوار را لمس میکنی. رویت به طرف دیوار است. اشک از چشمانت نرم نرم
می افتد.بدنت انگار پر جراحت و زخم است و تاول پاهایت پر از آب و چروک.
آفتاب ، پوست روشن تر از روزت را سوزانده است ، همچنان که دامن زیبای پر
گلت را. صورت کوچکت انگار لطافت هر چه گل بر روی زمین را شرمگین میکند.

تو چنان آفتابگردانی در عشق.

تو چنان لاله ای در زخم.

تو چنان شقایقی در درد.

نمی دانم با انگشتت روی دیوار و گاهی بر خاک چه ترسیم میکنی.

می
خوابی و دلتنگی های تو از خوابت بیرون میزند. گریه های از سر دلتنگی ات
آرام آرام همه را می گریاند. تو انگار بابا میخواهی و همه فهمیده اند که
چگونه پدرت را برایت می آورند؟!

تو سرنوشت خویش را با بهانه گیری رقم زده ای.

تو انتظار خویش را با گریستن به وصل رساندی.

کودکی خویش را با مرگ به پیری تبدیل کردی.

که
اگر سایه ای از مهر تو بر ما بیفتد ، خرابه ای را که ساختیم آباد خواهد شد
و هر چه علف هرز که پروراندیم به بهانه تو خواهد سوخت و اشک هایی جوانه
خواهد زد که حتما باغبانش تو خواهی بود و تو.

زیارت عاشورا

روزی
چند با برای سید الشهداء (ع) گریه می کرد. محمد رضا شفیعی را می گویم.
صبحها زیارت عاشورا را که می خوندیم ، گریه ها و ناله هایش جانسوز و
شنیدنی بود. بعد از کلاس عقیدتی و نماز جماعت هم با ذکر مصیبت سید الشهداء
(ع) آروم می شد.

غروب
ها کنابچه زیارت عاشوراش رو بر می داشت و می رفت «موقعیت صفا». قبری که با
دستان خودش کنده بود و بچه ها این اسم رو روش گذاشته بودن. روضه خوان خودش
بود. بعد از هر گریه اشکهایش را پاک می کرد و به بدنش می مالید. هیچ کس
معنای کارش را نمی فهمید. محمدرضا جز نیروهای تخریب بود و در کربلای4
مجروح شد و به دست  عراقی ها افتاد. پیکر مجروحش را به بیمارستان بغداد
منتقل کردند ، به شهادت رسیدو همان جا دفنش کردند. پودر هایی روی بدنش
ریخته بودن تا متلاشی شود ، اما اثر نکرده بود. پیکر مطهرش را سه روز در
معرض نور شدید آفتاب قرار دادند تا بپوسد.

اما بعد از شانزده سال که خاک را کنار زدن ، هنوز جنازه محمدرضا مثل روز شهادتش بود.

او
را بار دیگر همرزمانش در قالب کاروان شهداء به ایران بازگرداندند و نامش
را در میان هفت شهیدی که پیکرشان سالم بود ثبت کرده بودند. توفیق دفن جسم
از سفر برگشته اش نصیب من شد. مادر محمدرضا ، عقیقی به من داد تا زیر
زبانش بگذارم.لب و زبان و دندانهایش هیچ تغییری نکرده بود. شانه هایش را
که برای تلقین خواندن در دست گرفتم تمام گوشت هایش را احساس می کردم. بعد
از شانزده سال ، گویی تازه روح از بدنش جدا شده بود.

ارث ماندگار محمدرضا «موقعیت صفا» واقعا با صفا بود.

 ذکر نیزه

پس
آنان که از وطن خود هجرت نمودند و از دیار خویش بیرون شده و در راه خدا
رنج کشیدند و جهاد کرده و کشته شدند همانا بدی ها آنان را (در پرده لطف
خود) بپوشانیم و آنان را در بهشت هایی در آوریم که زیر درختانش نهر ها
جاری است این پاداشی است از طرف خدا ونزد خداست پاداش نیکو.

آیه 195/سوره آل عمران